Heeft u vragen? Bel ons gerust: +31 (0)78 7850702
Langzaam openen Marion en ik onze ogen. Boven ons zien we nog de sterren, die vervagen in het licht van de vroege ochtend. We hebben buiten geslapen, in de woestijn, in het bed dat we naar buiten gerold hebben op het terras van ‘ons’ huisje. De dikke dekens waren wel nodig vannacht, hartje winter in de Namib-Naukluft woestijn. Maar wát een nacht, en wát een sterrenspektakel boven ons. Slapen wilden we, maar ook de sterren kijken. En luisteren of we niet ergens een wild dier hoorden in de buurt van ons huis op palen.
We kijken elkaar nog even verwonderd in de ogen voordat Marion de koffie pakt die een halfuur eerder door de gidsen Paul en Marnus bij onze voordeur is neergezet. We drinken de koffie in bed bij het ochtendlicht en kijken kilometers ver de woestijn in. Krap halverwege onze reis is dit het hoogtepunt, dat weten we nu al. De woestijn, daar kwamen we voor. De Sossusvlei, de Deadvlei om precies te zijn, juist die plekken waar we de afgelopen dagen vele kilometers hebben rondgestruind. De hoogste zandduinen ter wereld, oranjerood van kleur, vooral wanneer de zon opkomt of ondergaat. En hier bij Namib Dune Star Camp ronden we dit deel af.
Geïnspireerd door de Ontdek Namibië-reis van Sable Tours hebben we onze tocht opgebouwd via de Kalahariwoestijn, het kokerbomenwoud bij Keetmanshoop en de machtige Fish River Canyon. Maar daar kozen we juist onze eigen route door via de Oranjerivier, met Zuid-Afrika aan de andere oever, en Rosh Pinah helemaal om de canyon heen te rijden. De Alte Kalköfen was vervolgens de omweg meer dan waard. We genieten van onze roadtrip en voelen ons net zo goed op ons gemak op gravel als op asfalt.
En nu, de woestijn uit, vertrekken we richting Swakopmund aan de Atlantische kust. Maar eerst nog de Spreetshoogtepass die we samen oprijden met Nico en Salomé, een stel uit Windhoek dat we de avond ervoor hebben ontmoet. Naast het zien en beleven van alle overweldigende natuur hebben we ook de behoefte om meer van het land te weten te komen. Hoe werkt het hier, de regering, de in de loop van de geschiedenis ontstane variëteit aan witte en zwarte bewoners, de buitenlandse gasten en de investeerders. En het verschil tussen publiek en privaat onderwijs; net als andere Namibiërs later nemen zij ons mee in hun visie op de samenleving, in wat er goed gaat en wat ook niet.
Swakopmund en Walvis Bay aan de Atlantische kust vormen voor ons een rustpunt in deze reis. Uitslapen, beetje shoppen, de auto laten wassen, flamingo’s kijken en maar één georganiseerd uitstapje: met gids Ramon op pad richting Sandwich Harbour, daar waar de woestijn en de woeste oceaan elkaar ontmoeten. De woestijnduinen zijn voor Ramon een grote speeltuin. Spectaculair maar beheerst rijden we de duinen op en af. Wij maken foto’s en filmpjes en zelf rennen we ook de duinen af. We zien zeehonden, aalscholvers en jakhalzen en speciaal voor ons wordt met veel kalmte een kleine gekko uitgegraven. Niet aanraken maar de grond onder het diertje wegpeuteren tot ze in zijn hand neerploft.
Verderop denken we nog een reddingsactie op touw te moeten zetten voor een auto die in de duinen is weggezakt, maar als we dichterbij komen blijken anderen de helpende hand al te hebben geboden. Mooi om te zien, de saamhorigheid hier.
Op weg naar het slotstuk van onze reis, Etosha National Park, doen we Twyfelfontein aan. Meer dan de toeristische attracties daar, genieten we van de weg ernaartoe, het landschap maar zeker ook de mensen. We zijn in Damaraland. Langs de weg komt een meisje op ons af rennen met een lege fles. We zien haar zusje en hun moeder verderop in de schaduw zitten, en vullen de fles vanuit ons voorraadje. Nadat we nog een paar koekjes hebben gegeven en wat foto’s hebben gemaakt rijden we weg. We vragen ons af of we niet ook wat geld hadden kunnen geven, of dat niet een groot verschil zou hebben gemaakt.
Nog voordat we daar uit zijn zien we een paar kilometer verder een paar jonge vrouwen richting onze auto lopen. Ze wenken ons, dansend, en we zien dat het Himbavrouwen zijn die allerlei spullen willen verkopen. Houtsnijwerk natuurlijk, mooie natuurstenen, maar ook armbanden die van antilopehoorns gemaakt zijn of van leer. Ze hebben een goedje over hun lijf en door hun haar gesmeerd waardoor ze er roodbruin uitzien. Marion legt contact en raakt het haar van een van de vrouwen aan, wat gelijk beantwoord wordt door het aanraken van de krullen van Marion. We kiezen een steen en 2 armbanden uit en vragen een prijs. Natuurlijk dingen we iets af maar echt scherp onderhandelen blijkt niet makkelijk te zijn met vrouwen met blote borsten. We voelen ons wat verlegen… of is dit het antwoord op de vraag van zoëven?
We hopen dat de Himbavrouwen een goede dag hebben zo. Later die week, in Okahandja, zal ons nog veel meer koopwaar worden aangeprezen. Een heel marktplein is ingericht met vooral houtsnijwerk van mensen uit het noorden van het land. Handige verkopers proberen deze toch redelijk ervaren reizigers te overtuigen dat wij juist hún koopwaar zouden moeten willen aanschaffen. We snuffelen verder rond de kraampjes en treffen in Sylvester een rustige, bijna verlegen jongen, die beduidend minder vraagt voor zijn spullen. Als we voor vrienden en familie allerlei kadootjes bij elkaar gevonden hebben begint de onderhandeling pas echt. We komen uit op een bedrag waarvan ik weet dat hij en ik dat allebei al precies in gedachten hadden. De laatste Namibische dollars geven we uit bij zijn buurvrouw, Mama.
De eerste Namibische dollars, aan het begin van de reis, hadden we trouwens besteed in een witgoedzaak in Windhoek. Met hulp van een benefietfeestje hadden we een bedrag bij ons waarmee we iets wilden doen voor mensen in een moeilijke positie. Via Sable Tours waren we in contact gekomen met Friendly Haven, een blijf-van-mijn-lijf-huis voor vrouwen (met hun kinderen) die te maken hadden gehad met huiselijk geweld of, vaker nog, uit naburige landen waren geronseld voor prostitutie. Hun 22-jaar oude wasmachine was nodig aan vervanging toe, dus die keuze was vlot gemaakt.
Terug naar Damaraland: het landschap hier is betoverend, net als eerder al de weidsheid op weg naar de Oranjerivier en de kleurige heuvels op weg naar Sesriem.
Maar wanneer we in Etosha zijn gaat het om de dieren in het wild. Nog geen 5 minuten in het park steken er giraffes de weg over. Zelfs ik (‘nee joh wat kunnen mij die beesten schelen’) ben verkocht. We zien zebra’s, oryxen, kudu’s, gnoes en springbokken, dieren die in grote aantallen in het land voorkomen (en ook vaak ’s avonds op de grill liggen). Maar ook olifanten, hyena’s, neushoorns en zelfs leeuwen en cheetahs, naast struisvogels, secretarisvogels nog veel meer wat rent en vliegt, in allerlei kleuren. We blijven maar fotograferen.
En op één avond is daar dan de maansverduistering. Nét bij een waterhole (waar je eigenlijk meer dieren ziet dan wanneer je rondrijdt). De maan wordt donkerrood, we horen dat dit een bloedmaan genoemd wordt. Zó rood dat dat de rode planeet Mars, die met de maan in één beeld te zien is, er maar bleek bij afsteekt.
We kijken naar de waterhole met moeder en dochter neushoorn en wisselen dat af met de blik naar boven, naar het uitspansel boven het land dat we in onze harten hebben gesloten. En weer zijn we stil van wat we zien.
Wij zijn Pieter en Marcella van Sable Tours. We helpen u graag verder. Sable Tours is uw persoonlijke Afrika specialist voor unieke Afrika reizen. Wij gaan voor persoonlijke aandacht.
